INTERVIEW: Kees hing zijn stethoscoop aan de wilgen...en is nu vrijwilliger relatiebeheer zorgprofessionials.
'Twee jaar geleden kostte het me wekelijks een half uurtje en nu zit ik er nog maar één tot twee keer per maand.'
Make-A-Wish steekt veel tijd en energie in het relatiebeheer zorgprofessionals. Belangrijk, want de zorgverleners kunnen het beste een kind aanmelden, zij weten niet alleen goed welke kinderen in aanmerking komen, maar ook wanneer het beste moment is om de Wish Journey te starten. We hebben nu in elk academisch ziekenhuis een vrijwilliger. Voor het Rotterdamse Sophia Kinderziekenhuis, onderdeel van het Erasmus MC, is dat voormalig huisarts Kees Grimbergen. ‘Ik geef Make-A-Wish (meer) bekendheid en zorg dat de zorgprofessionals goed op de hoogte zijn van de kracht van de Wish Journey.’
Kees, hoe lang ben je al geen huisarts meer? 'Even kijken. Mijn praktijk heb ik al acht jaar geleden neergelegd, maar daarna heb ik nog een periode waargenomen. Vier jaar geleden hing ik mijn stethoscoop definitief aan de wilgen. Die hangt nu symbolisch aan de boekenkast. Op een gegeven moment verloopt je registratie, dus ik mág ook niets meer.'
Nou ja, niets meer… dat is niet helemaal waar. Kees lacht. 'Helemaal niets doen ligt mij niet. Toen ik stopte met waarnemen, ben ik wat gaan rondkijken. Al googelend kwam ik op de website van Make-A-Wish. Je houdt het niet droog wanneer je al die filmpjes ziet. In die tijd werd mijn eerste kleinkind geboren. Dat ontroerde mij ook. Een gezond ventje, dat wel, maar niet alle kinderen hebben zoveel geluk. Ik besloot Make-A-Wish eens te bellen.'
En wij waren nét bezig met het werven vanvrijwilligers voor het relatiebeheer met de zorgprofessionals. 'Precies. Eigenlijk had ik bedacht om wenshaler te worden, maar Stefanie zei: ‘nee, nee, we hebben iets anders voor je, vind je het wat om het relatiebeheer van het Sophia Kinderziekenhuis op te pakken?’ ‘Piece of cake’, vond ik. Dus ik zei ja en dat is nu ongeveer twee jaar geleden.'
Was het echt ‘a piece of cake?’ “Het liep heel makkelijk. Eerst mocht ik op introductiecursus, in Woerden was dat nog. Hier leerde je alle ins en outs over de Wish Journey en wie tot de doelgroep behoren en wie niet. Vervolgens kon ik aan de slag. Er lagen nog wat -zoals dat heet- warme contacten in het Sophia. Die schreef ik aan om een afspraak te maken. De kring met zorgprofessionals werd langzaamaan steeds groter. Bovendien kende ik het ziekenhuis, ik was er opgeleid. Het was voor mij een vertrouwde omgeving. Wekelijks ging ik de afdelingen langs, een half uurtje was genoeg.”
'De inzet van een vrijwilliger relatiebeheer in de ziekenhuizen heeft effect. Zorgprofessionals begrijpen steeds beter welke kinderen in aanmerking komen en het contact is laagdrempeliger.'
De afdeling oncologie was nét overgegaan naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. 'En daarmee was het aantal aanmeldingen uit het Sophia best wat teruggelopen. Ik startte precies op het goede moment. Oncologiepatiëntjes waren een duidelijke doelgroep. Veel zorgprofessionals wisten niet goed welke kinderen nog meer tot de doelgroep behoorden. Daarom begon ik met het verhaal vertellen. Dan zag je de ogen weer opengaan en begonnen de aanmeldingen binnen te komen van kinderen met een stofwisselingsziekte, andere spierziektes dan Duchenne, bepaalde longziektes en nierziektes. Het was gewoon pure onbekendheid. Wanneer je mensen persoonlijk het verhaal achter de Wish Journey vertelt, komt dat echt wel binnen. Je moet het natuurlijk wel enthousiast kunnen vertellen.'
Daar ontbreekt het niet aan als ik je zo hoor praten. 'Ha, nee. Mijn medische achtergrond helpt ook wel. Soms zie je ze in het ziekenhuis kijken: ‘hee, maar Kees was huisarts en nu zet hij zich in op de werkvloer. Waarom zit-ie niet in een bestuur?’ Maar dat heb ik in mijn leven genoeg gedaan. Dit is veel leuker.’
Merk je dat je inspanningen effect hebben? 'Zeker. De andere afdelingen vullen het gat dat is ontstaan door het wegvallen van oncologie. Het aantal aanmeldingen is behoorlijk toegenomen. Ik hoef ook niet meer elke week naar het Sophia, we doen veel over de mail.
Zorgprofessionals komen steeds vaker zelf naar mij toe bij twijfels over een aanmelding. Een paar gezichten heb ik inmiddels goed leren kennen, en zij mij. Zij praten er weer over met collega’s, zo gaat dat. Die snoeppotten die we op 10 oktober uitdeelden vanwege het 30-jarig bestaan, waren een goede actie. Dan heb je weer eens een reden om langs te gaan en een praatje te maken.'
Je ziet de toekomst dus rooskleurig tegemoet. 'Ik verwacht dat de groei blijft doorzetten. Er zijn genoeg kinderen die in aanmerking komen voor een Wish Journey en die we nog niet bereiken. Er is wel wat concurrentie met andere stichtingen, maar uiteindelijk doen zij toch andere dingen. De naamsbekendheid van Make-A-Wish is heel groot en de Wish Journey uniek. Wij hebben een goed verhaal, zeker als je die illustreert met een video. Onlangs gaf ik samen met Stefanie een presentatie in het Vlietlandziekenhuis in Schiedam. We waren daar op uitnodiging van een kinderarts die ik eerder dit jaar op een symposium had ontmoet. En dan merk je weer wat een goed verhaal met mensen doet. We moeten met elkaar die verhalen blijven vertellen.'
Ook vrijwilliger worden?
Wij willen graag nóg meer ernstig zieke kinderen kracht geven. Daarom zijn wij op zoek naar mensen met talent en passie.
Met persoonlijke betrokkenheid bij onze doelgroep. En de drive om het onmogelijke onvergetelijk te maken. Interesse? Bekijk snel de openstaande vacatures.