'Die wens betekende zoveel voor haar. Het toeleven, er iedere keer weer aan denken, dat hielp zo in alles wat ze mee moest maken.'

Ze was nog maar net vier. Levenslust. Als de kleine Ize haar omgeving ergens mee besmette, was het dat wel. In haar ogen, lachjes, dromen, wensen, in alles zat haar optimisme. Met Ize in de buurt werd iedereen als vanzelf vrolijk. Terwijl… Ze was nog maar net vier toen ze ineens blauwe plekken had gekregen. Griep dachten ze, buikpijn, maar Ize bleef maar wrijven, de pijn wilde niet weg. Toch maar een onderzoek. Het bleek mis. Afwijkende cellen, leukemie, achtbaan. Door alle onzekerheid heen kwam er ook iets leuks, Ize werd een wenskind bij Make-A-Wish en mocht zich gaan verheugen. Moeder Mariska zag wat het deed: "Die wens betekende zoveel voor haar. Het toeleven, er iedere keer weer aan denken, het steeds met kleine attenties eraan herinnerd worden, dat hielp zo in alles wat ze mee moest maken. Als Ize werd opgenomen in het ziekenhuis, verdween het nare bijna naar de achtergrond. Zo vol was ze van haar wens." Ize ontwikkelde tijdens haar ziekte een grote fascinatie en liefde voor de eenhoorn. En dan met name de regenboogeenhoorn. Toen ze een kettinkje in de winkel zag hangen, was ze zeer beslist geweest. Een hangertje van zo’n eenhoorn, die moest ze hebben. Moeder had nog wat geprotesteerd, want zo mooi was dat ding niet, maar ze viel voor de uitleg van haar begeesterde dochter, het ging om de symboliek. Ze zei: “Regenboogeenhoorns hebben power en die power heb ik nodig om beter te worden.” De blik van Ize: voor eeuwig en onbetaalbaar. De dag voor haar wensvervulling (rijden op een regenboogeenhoorn) lag Ize nog in het ziekenhuis. Het was knap spannend. Mocht ze wel, mocht ze niet? Vader Jeroen, moeder Mariska, zusje Fenna, ze leefden fel mee. Gelukkig, het mocht. Die dag begon al magisch. De roze limousine met aan boord een tv en ballonnen, kinderchampagne, het kon niet op. Ize straalde en genoot, haar ogen vol lichtjes. En toen kwamen ze daar op de boerderij, de staldeur ging open. Daar stond-ie, prachtig en lief: een echte regenboogeenhoorn. De blik van Ize: voor eeuwig en onbetaalbaar.

Helaas. De ziekte kwam terug, tot drie keer toe. Dan lag Ize weer daar in het ziekenhuis, werd ze aangeprikt en fluisterde mama Mariska in haar oor hoe mooi de wensvervulling was geweest. Dat leidde af, dat maakte iets fijns wakker, dan vertelde Ize weer tegen iedereen die het maar wilde horen wat ze had meegemaakt. “Ik heb op een eenhoorn gezeten,” het werd haar zin van introductie. Mariska: "Dat was hoofdzaak, belangrijker dan wat er in het ziekenhuis moest gebeuren." Hoe oneerlijk, de ziekte bleek desondanks te sterk. Mariska herinnert zich hoe Ize verzuchtte dat die derde keer dat de leukemie terugkwam, wel aan haar deur voorbij had mogen gaan. "De eerste twee keren accepteerde ze het min of meer, maar bij de laatste keer zei ze dat ze zo graag een normaal meisje wilde zijn." Wij zijn niet voorbij. Ize redde het niet, ze was zevenenhalf toen ze overleed. Maar voorbij is ze nooit. Die diepe gedachte is verankerd in Stichting Nooit Voorbij en nu dus ook in het hartverscheurend mooie boek “Wij zijn niet voorbij.” De boodschap is: alles mag doorgaan. Het verdriet, de pijn, maar ook de zoete herinneringen, de kracht en de blik op morgen. Mede-auteur Mariska praat met tranen in haar stem, maar ook met de liefde en levenslust waarmee Ize haar omringde. "Ik ben erg emotioneel geweest tijdens het schrijven, maar ik vond het een heel mooi proces. Het was ook: verwerking. Ik moest voortdurend dwars door mijn gedachten en op-poppende beelden heen. Ik heb veel gehuild tijdens het schrijven. Vaak dacht ik: dit kan ik nog niet. Maar ik wilde doorzetten en tijdens de presentatie van het boek was ik alleen maar trots. En zo blij dat mensen nu toch nog kennis met Ize mogen maken, dat ze nooit vergeten zal worden, dat er nalatenschap is. Ik voelde die noodzaak, er móést iets achterblijven. Nu het boek er is, is er rust. Er is nu iets van Ize dat nooit meer weggaat." En dat verdient ze. Mariska: "Ze was zo’n zorgzaam persoon, iemand die altijd anderen hielp. Krachtig ook, ze hield tot het einde toe hoop, al was de kans maar één procent dat ze het zou redden, dan nog geloofde ze erin dat ze beter werd. Ze haalde het mooiste uit iedere dag en verstond de kunst dankbaar te zijn voor wat er allemaal wel was en wel kon. Ieder klein dingetje greep ze aan om blij te worden. Ze heeft nooit gepiept." Daar waar haar grote zus lag. Zusje Fenna was pas acht maanden toen Ize voor het eerst ziek werd. Ze wist niet beter dan dat de helft van haar leven zich in een ziekenhuis afspeelde. Daar waar haar grote zus lag. Als vanzelf gaf zij Ize alle positieve energie die je kon verzinnen, vice versa overlaadde Ize haar met grote zusterliefde. "Ze was zo trots op Fenna. Zo mooi om te zien." De eenheid, de kracht van het gezin bleek groot. "Jeroen en ik delen het hele proces, we hebben het altijd samen gedaan. We zijn elkaar nooit kwijtgeraakt en mogen van elkaar verdrietig zijn, er is heel veel ruimte om onszelf te zijn. Dat is ongelooflijk waardevol." Ize, zo weet Mariska, had nooit gewild dat het gezin in zak en as was achtergebleven. 'Ze wilde altijd het beste voor iedereen.' Na een periode waarin Mariska erachter kwam dat verdriet er mocht zijn en dat de tijd moest worden genomen de grenzeloze pijn te verwerken, kwam er ook een besef: "Wat met Ize is gebeurd liet me inzien dat het leven te kort is dingen te blijven doen waar je niet gelukkig van wordt. Daarom heb ik mijn studie weer opgepakt, ik wilde een baan die bij me zou passen.