30 FACESTORIES
30 FACESTORIES is een verzameling van 30 portretten van wenskinderen van 30 jaar geleden tot aan nu. In deze portretten vertellen zij hun verhaal, over de impact van hun wensvervulling en hoe het nu met ze gaat.
We beginnen met het verhaal van de toen 8-jarige Casper Wammes...
‘We noemen het kangoeroe,’ besloot hij als achtjarige, om zijn ziekte maar geen kanker te hoeven noemen. ‘Het was nooit leuk om naar het ziekenhuis te moeten gaan, maar de zusters en dokters waren wel heel lief. De ruggenprikken waren vreselijk maar de rest was eigenlijk supergezellig.’ In groep 5 werd Casper ziek. Hij voelde het zelf al lang aankomen, al kon hij het niet benoemen en functioneerde hij normaal. Tegelijkertijd was hij vreselijk bang om ziek te zijn en werd daarvoor naar een psycholoog gestuurd. Pas toen er een jaar later een vreemde bult bij zijn oog ontstond, werd door de oogarts alarm geslagen. Het leek wel een opluchting, dat er inderdaad iets mis was, zoals Casper al vermoedde.
Binnen enkele dagen werd er operatief een chemokastje onder zijn borst geplaatst en begon de chemokuur in het ziekenhuis. Hij ging anderhalf jaar niet naar school. Zijn grote zus Esmée, zijn broer Joris en zijn ouders zorgden liefdevol voor hem. Toen zijn zus hoorde dat haar broertje met Non Hodgkin werd gediagnostiseerd besloot ze een tussenjaar te nemen. Ook zijn ouders konden hem goed begeleiden. De behandelingen sloegen goed aan en tijdens de nabehandelingsfase, kwam Make-A-Wish ineens in beeld.
Casper vond de politie en het arrestatieteam ongelooflijk stoer en wilde daar graag een dagje meedraaien. Met een vader als agent was het altijd een spannende wereld geweest. De foto’s van Casper met enorme wapens en het hele team aan zijn zijde hangen nog steeds in zijn kamer. Ook zijn beste vriend ging mee.
‘We mochten een parcours afleggen met night vision en we gingen echt schieten, we hebben het er nog heel vaak over!’
‘We mochten een parcours afleggen met night vision en we gingen echt schieten, we hebben het er nog heel vaak over!’ Na de politiedag en het AT-team gingen ze pannenkoeken eten, ook opa en oma werden opgehaald. ‘Ik had gevraagd om iets ongezonds wat heel lekker was.’ Met z’n allen reden ze vervolgens in de limousine waar immens groot ‘Casper’ op stond geschreven. Nu hij iets ouder is weet hij dat hij later niet in de politiewereld wil werken, al dat geweld is eigenlijk niets voor hem. Misschien wordt hij arts, het lijkt hem boeiend om met patiënten te werken. Hij heeft een mooi schooladvies meegekregen in groep 8, de toekomst staat voor de deur. Casper voelt zich goed en hoeft nog maar halfjaarlijks voor controle naar het ziekenhuis.
‘Ik ben op een positieve manier uitbehandeld!’
Iedere dag om 20:00 uur plaatsen wij een nieuw portret op onze Facebook pagina en als podcast op Spotify.