Hoe strooipiet Lianne Sinterklaas en Ozosnel ontmoette
Op 10 oktober 1989 werd Make-A-Wish Nederland opgericht. Inmiddels zijn er meer dan 10.000 liefste wensen vervuld voor kinderen met een ernstige, soms levensbedreigende ziekte. Zoals die van Lianne (9), die zo graag strooipiet wilde zijn tijdens de intocht van Sinterklaas. En laat dat nou precies de 10.000ste wens zijn… Die móést wel magisch worden.
‘Lianne heeft de hele dag volop kunnen genieten. Omdat ze er ook zo voor gaat’
Wat liep Lianne ineens moeilijk. Het was zomervakantie 2021 en van de pijn moest ze hard huilen. Haar ouders Debora en Feiko keken raar op, dit was niks voor hun levenslustige, immer vrolijke dochter van acht die van moppen tappen haar beroep leek te maken. Het moest een groeispurt zijn en ze kochten een step, zodat ze toch nog meekon als het gezin uit wandelen ging. Maar de pijn werd heviger. Dokter, fysio, ziekenhuis. Moeder Debora voelde de grond onder zich wegzakken toen de arts haar met een ernstige blik aankeek. ‘Botkanker. In haar knie. Zo’n klap. Daar houd je geen rekening mee.’
Een traject vol angst en onzekerheid werd ingezet. Liannes onderbeen werd zo gedraaid dat haar enkel haar knie moest vervangen, daaronder werd een prothese aangebracht. Later: opnieuw slecht nieuws. Uitzaaiingen. Weer een operatie, gelukkig een geslaagde. Debora: ‘Nu gaat het goed en is ze in theorie schoon, maar iedere zes weken is er controle. Tot dusver komt dan steeds de geruststelling, maar die ebt altijd weer snel weg, want hoe zal het zijn bij de volgende scan? We zijn heel positieve mensen en Lianne is de meest positieve van allemaal, maar de voortdurende onzekerheid is niet te doen. CT-scans zijn afschuwelijk spannend.’
Magisch
Hoog tijd voor wat positieve emoties in het leven van Lianne. Make-A-Wish Nederland werd door de zorgverlener van het Prinses Máxima Centrum getipt dat een wensvervulling nu wel heel goed getimed zou zijn. En wat zou er mooier zijn om Liannes liefste wens rond Sinterklaastijd te laten uitkomen? Debora: ‘Ze heeft altijd gezegd dat pakjesavond nog leuker is dan haar eigen verjaardag.’ Lianne zelf: ‘Ik kan bijna niet uitleggen hoe ik dat voel, maar de hele spanning eromheen vind ik fantastisch. Dat je dan met een groepje mensen rondom die pakjes zit en iedereen cadeautjes krijgt.’
Het is duidelijk: Lianne is van het delen. Juist daarom wilde ze zo graag een keer strooipiet zijn tijdens de intocht van Sinterklaas. Dat gaat zo maar niet, maar voor Make-A-Wish is geen zee te hoog en dit ging ook nog eens om de 10.000ste wens die de stichting ging uitvoeren.
Debora: ’12 november was de dag. De dagen ervoor waren al zo magisch. Ik heb me in tijden niet zo licht gevoeld. Dat vooruitzicht op zo’n mooie dag hadden we zo nodig. Dat was zo heerlijk. En de dag zelf was magisch. Wat er allemaal gebeurde hadden we nooit kunnen verzinnen.’
Lianne: ‘We werden opgehaald door een limousine en daarop stond heel groot ‘strooipiet’. Binnen waren twee tv’s en heel veel strooigoed. En cadeautjes!’
Inmiddels had ze ook wel een shock moeten ervaren. Debora: ‘Lianne geloofde nog heel erg in Sinterklaas, maar voor deze dag leek het verstandig haar in te wijden in de geheimen. Ze kreeg het boek Sinterklaas voor grote kinderen. Eerst moest ze enorm huilen, met diepe uithalen, maar uiteindelijk was het goed en haalde het voor haar de magie totaal niet weg.’
Een handtekening en op het paard
De dag voor de intocht van Sinterklaas in Hellevoetsluis waren Lianne en haar ouders al opgehaald en naar Brielle gebracht. Lianne vond het helemaal de bom: ‘We gingen in een hotel slapen en ik kreeg een eigen kamer, met mijn naam op de voordeur. En toen ik binnenkwam was de kamer versierd met ballonnen en slingers, er was zelfs kinderchampagne. Ik ben die nacht wel een paar keer wakker geweest, ik vond het spannend: wat zou er allemaal gaan gebeuren?’
Dat zou haar verwachtingen nog overtreffen. In de ochtend had de lieve Tessa van Make-A-Wish haar een prachtig pietenpakje aangetrokken en niet veel later stond ze op het gehandicaptenpodium van het grote plein te strooien. Helaas kon ze niet mee met de optocht zelf, maar die teleurstelling verdween als sneeuw voor de zon toen Sinterklaas plotseling voor haar stond, haar hand pakte en recht aankeek, voordat hij op het podium met allemaal kindjes op de foto ging. Wat er toen gebeurde, Lianne kan het nog amper geloven. Met een mond vol speculaas: ‘Ik mocht als enige kindje het pakhuis in voor een persoonlijke ontmoeting met Sinterklaas. Hij nam alle tijd voor mij en ging vertellen over zijn ring. Hij vroeg mij van alles, daarna pakte hij mijn boek en zette er een grote handtekening met een krul in, daaronder ‘liefs van Sinterklaas’.’
Het gesprek werd zo gezellig dat Lianne het erop waagde: ‘Ik zei dat wij in Lelystad woonden en dat we daar een vliegveld hebben, dus misschien kon hij een keer naar ons toe vliegen? Dat vond hij een heel goed idee.’ Debora: ‘Hij was zo lief. Steeds een arm om Lianne heen en ze mocht zijn staf vasthouden. Het was ontroerend om te zien.’
De dag was top en af? Welnee. Het gezin werd naar Emmeloord gereden en daar hield de limousine stil bij de stallen. Debora: ‘Lianne was altijd al een paardenmeisje, maar na haar ziekte had ze natuurlijk nooit meer op een paard kunnen zitten, laat staan rijden.’ Lianne: ‘Ik heb alle paarden daar geknuffeld en toen zag ik ineens Ozosnel, het paard van Sinterklaas. Die was daar gewoon…’
Vader Feiko tilde zijn verbouwereerde dochter op en daar zat ze. Op het paard van Sinterklaas. ‘Eerst had ik een heel raar gevoel, maar daarna zei een stem in mijn hoofd alweer: harder, harder, harder. Ik kreeg weer helemaal het gevoel van paardrijden, die draf. Ik vond het zo bijzonder. Niemand mag Ozosnel aanraken en ik zat ineens op zijn rug! Ozosnel vond mij wel lief, hè mama?’ Debora: ‘Ja, jij bent zo goed met paarden. Och, toen ik zag dat Ozosnel gezadeld was, dacht ik al: het zal toch niet…’
Bikkel en kanjer
De dag, die nog lang impact op Lianne zal hebben (‘Ik ga dit nooit vergeten’), leek eindeloos te duren. Terug in Lelystad stonden opa en oma ineens voor haar neus en gingen ze samen oosterse hapjes eten bij haar lievelingsrestaurant Kanaya, natuurlijk de garnaaltjes en de inktvisringetjes, haar favorieten.
Lianne zou die dag nooit moe worden. Een wonder. Debora: ‘Vier weken ervoor was ze nog geopereerd en de arts had ons gewaarschuwd dat ze nog wel wat minder in haar energie zou zitten. Niets bleek minder waar. Lianne is ook zo’n bikkel en zo’n kanjer. Die laat iedereen versteld staan. Ze heeft de hele dag volop kunnen genieten. Omdat ze er ook zo voor gaat.’
En met Lianne haar twee ouders. Feiko de rustige, Debora wat drukker. ‘Samen hebben we het afgelopen jaar elkaar waanzinnig kunnen aanvullen en steunen. Wij zijn een heel goed team gebleken, het heeft ons niet klein gekregen. Door alle ellende heen maken we met ons drietjes overal grapjes over. Omdat we ons zo goed realiseren dat af en toe een glimlach op het gezicht belangrijk is. Dat maakte de wensvervulling ook zo mooi. We waren die dag even niet zo bang, voelden de hele dag iets van euforie. Het positivisme sleept je erdoorheen. Zo willen we erin staan, we gaan van feestje naar feestje. Ik hoor: wat knap van jullie, wat fijn om te zien. Maar we doen er geen moeite voor, zo zijn we gewoon.’
Lianne wil nog wat zeggen: ‘Ik heb nog heel lang op het hele parcours staan strooien, hè mama, dat was zo leuk, dat alle kinderen bleven staan.’ Het beeld blijft hangen. Voor Lianne was de dag van haar leven geregeld, maar ze zou Lianne niet zijn als ze al het zoet niet zou delen…
Sinterklaasactie bij Corendon
Corendon ging op 5 december bij alle collega’s langs om onze Make-A-Wish pepernoten uit te delen, en deed daar ook een mooi gedicht bij. Corendon kocht zo'n 800 zakken, dus zowel de crew aan boord, als de technische dienst op Schiphol, als de collega’s op kantoor én de collega’s in de Nederlandse Corendonhotels werden getrakteerd!
