INTERVIEW: Saskia de Brabander blikt terug op de eerste wensvervulling van Make-A-Wish

'Ik was toen tien jaar oud.'

In september 1988 leest Charles Verhaart in Readers Digest een artikel over Make-A-Wish Amerika. Dit artikel raakt hem en hij besluit zoiets ook in Nederland op te richten. Op 10 oktober 1989, na een jaar van opstarten, is het zover. De stichting (toen nog onder de naam Doe Een Wens) vervult haar allereerste wens: van Cindy. Cindy mag een opname bijwonen van de in die tijd populaire serie Zeg ‘ns Aaa én op de foto met Carry Tefsen, de Mien Dobbelsteen uit de serie. Haar zus Saskia blikt met ons terug.

'Wanneer ik nu foto’s van vroeger terugzie, besef ik pas echt hoe ziek Cindy eigenlijk was.'

Je was zelf tien jaar oud, wat herinner je je nog uit die tijd? 'Ik wist dat Cindy taaislijmziekte had en dat was afschuwelijk. Tegelijk zag ik haar niet als een zieke, voor mij was ze gewoon mijn zus. Ze lag wel steeds vaker en langer in het ziekenhuis. Natuurlijk dacht ik soms wel: hé, ik ben er ook nog, maar dat duurde altijd maar even. Je beseft op die leeftijd niet alles. Sinds ik wat ouder ben, kijk ik er anders naar. Wanneer ik nu foto’s van vroeger terugzie, besef ik pas echt hoe ziek Cindy eigenlijk was.'


Saskia met haar dochter tijdens de City Wish Walk in Rotterdam

Dat snap ik. Zoiets heeft impact op jullie allemaal. 'En als je dan met elkaar zo’n dag mag beleven… heel bijzonder. De hoofdverpleegster uit het ziekenhuis had Cindy aangemeld. Daarna kwamen Charles en enkele vrijwilligers bij mijn zus langs in het ziekenhuis. Wij waren daar ook bij. Ze vroegen wat ze leuk vond, wat haar lievelingseten was, dat soort dingen. Cindy keek vaak naar bepaalde series, Flying Doctors -alsof ze al niet genoeg dokters zag- en Zeg ‘ns Aaa. Mien Dobbelsteen vond ze geweldig.'


Ingrediënten voor een mooie dag. 'De wensdag kan ik mij goed herinneren. Die bestond uit veel meer dan de opnames van Zeg ‘ns Aaa bijwonen. De hele dag gingen we van de ene verrassing naar de andere. We brachten een bezoek aan een fokker van Yorkshire Terriërs, gingen pannenkoeken eten… Achteraf noem ik het wel een lichtpuntje in deze moeilijke periode. Een zorgeloze dag, samen met het hele gezin. Ik heb het er wel eens met mijn moeder over: dat deden we eigenlijk nooit meer, samen een dagje weg. Dat kón ook niet meer.'


Saskia komt nog even terug op Zeg ‘ns Aaa. 'We waren bij de opnames, volgens mij de laatste van het seizoen. Die uitzending heeft Cindy nog nét kunnen zien, op haar sterfdag. Is dat niet bijzonder?'


Heel bijzonder. En dan te bedenken dat de wensdag alweer dertig jaar geleden is. “Dertig jaar inderdaad. En al die jaren ben ik Make-A-Wish wel een beetje blijven volgen. Jullie hebben een plekje in mijn hart. Het is toch mooi hoe jullie zijn begonnen, met de wens van mijn zus, en waar jullie nu staan. Make-A-Wish is veel bekender geworden, iedereen weet wat jullie doen. En het gaat niet alleen om die leuke dag; er zit zóveel meer bij.

'Op haar sterfdag komt er altijd een zonnestraal langs.'

Zelf ben ik intussen ook moeder en bedenk ik me weleens ‘wat als dit mijn kind overkomt?’ Je zult maar in zo’n onzekere situatie terecht komen en dan zó in de watten worden gelegd. Maar ja, het zou natuurlijk het mooiste zijn als er helemaal geen zieke kinderen meer bestaan.'


Je volgt Make-A-Wish, ben je ook actief betrokken? 'Zo af en toe. Afgelopen zomer liepen we nog als team Cindy mee tijdens de Wish Walk in Rotterdam. Druk dat het was! Het doet je wel wat hoor, wanneer je ziet hoeveel mensen er dan zijn. Make-A-Wish leeft onder de mensen. En ik werkte mee aan de film die tijdens de Kids’ Night is vertoond.'


Zoals je zegt: Make-A—Wish zit in je hart. 'De stichting heeft een plek gekregen in ons leven, en dat blijft. Dat Cindy het eerste wenskind was, maakt alles nóg specialer. Ik zou bijna zeggen: ‘Cindy, bedankt.’ Zo leeft ze toch nog een stukje door, ook bij andere mensen. En als ik aan Cindy denk, dan denk ik aan een zonnestraal.'


Zonnestraal? 'Vlak voor ze stierf zei ze: ‘Als ik straks dood ben en de zon schijnt, zal ik een straaltje naar jullie toesturen om je te helpen. Zwaai je dan terug?’ Elke 5 april, haar sterfdag, komt er een zonnestraal langs. Zelfs mijn man ziet het en hij is absoluut niet bijgelovig. Cindy heeft dit heel bewust gezegd.'