'Dat je ondanks de ziekte die alles overheerst samen toch iets moois meemaakt. Een kind verdient al die ellende niet.'
Twee donateurs die ons al jarenlang trouw zijn, vertellen waarom.
Make-A-Wish kan rekenen op een trouwe groep mensen die ons streven, Wish Journeys realiseren voor kinderen met een ernstige, soms zelfs levensbedreigende ziekte, structureel financieel steunen. We zijn ze dan ook enorm dankbaar voor hun steun. Twee donateurs die ons al jarenlang trouw zijn, vertellen waarom.
Marjan Smits uit Veldhoven
Donateur sinds 1997
Met een zachte g neemt ze op. Toch komt Marjan oorspronkelijk uit Culemborg, ‘maar ja, als je hier al een paar jaar woont, neem je het accent vanzelf een beetje over.’ Wanneer ik haar vraag hoe lang ze al donateur is, moet ze in haar geheugen graven. ‘Jeetje, heel lang. Misschien wel meer dan twintig jaar? Jullie heetten toen nog Stichting Doe een Wens.’ Even terugrekenend komen we uit op 22 jaar.
Wat is nou vijf euro per maand?
Begin jaren ’80 wordt de dochter van een goede kennis ernstig ziek. Ze blijkt een tumor achter haar oog te hebben. ‘Het gaat nu goed met haar hoor, maar het was in die tijd heel heftig allemaal. Met de tumor namen de artsen ook haar oog weg en daarna volgde een zware chemokuur. Ze was toen twee jaar oud, dus veel te klein om alleen te zijn. Daarom verbleef ze met haar ouders in een van de eerste Ronald McDonald Huizen, dat ik ben gaan steunen.’ Op een gegeven moment stopt ze ermee, achter Ronald McDonald zit een groot concern. ‘Wat later zag ik op tv een spot over Stichting Doe een Wens, dat vond ik een mooi alternatief. Dit doel paste beter bij mij.’ Sindsdien doneert ze 5 euro per maand. ‘Je kunt ook kiezen voor een jaarlijkse donatie, maar zo merk ik het minder.’ Marjan lacht. ‘Eigenlijk hou je jezelf dan een beetje voor de gek hè, want het bedrag komt op hetzelfde uit.’
Een kusje van een dolfijn
Make-A-Wish komt dichterbij als een kleinzoon van een vriendin plotseling een neuroblastoom krijgt, een kwaadaardige tumor in het zenuwstelsel. ‘Dat was acht jaar geleden. Een neuroblastoom is een zeldzame vorm van kanker; 80% van de patiëntjes overleeft het niet. Ook hij niet. Tien dagen voor zijn overlijden, hij was nog net geen vier jaar oud, kreeg hij versneld zijn wensvervulling. De stichting voor neuroblastoompatiëntjes had hem bij Make-A-Wish aangemeld. Zo’n dag hakt er wel in. Ze zijn met de familie naar het Dolfinarium gegaan. Hij was te ziek om alles bewust mee te maken, maar op de foto’s zie je hoe hij een dolfijn een kusje geeft. En daar gaat het om. Ze waren allemaal zó blij dat ze dit samen konden doen. Dus voor mij nóg meer reden om Make-A-Wish te blijven steunen.’
Zonder enige twijfel
Dus je blijft donateur? ‘Jazeker. Ik vind Make-A-Wish een goede organisatie. Gewoon, omdat jullie kinderen, hun ouders en andere familieleden de ziekte even laten vergeten. Uit eigen ervaring heb ik gemerkt hoe je als gezin kunt genieten als je doodzieke kind weer blij is. Dat je ondanks de ziekte die alles overheerst samen toch iets moois meemaakt. Een kind verdient al die ellende niet. Dus zo’n wensvervulling heeft enorme impact. En hoe meer donateurs, hoe meer kinderen jullie zo’n mooie wensvervulling kunnen geven.’
Ellen Sijben
Donateur sinds 1998
Ellen Sijben is al sinds 1998 donateur. Best lang, zeker wanneer je je bedenkt dat Make-A-Wish al 30 jaar bestaat. ‘Ik heb me dat nooit zo gerealiseerd. Op een dag ga je op zoek naar een doel dat bij je past. Ik zag Wendy van Dijk op tv voorbijkomen en dacht: goh, even uitzoeken waar Make-A-Wish allemaal mee bezig is. Kinderen spreken me sowieso aan. Ik ben wat over jullie gaan lezen en toen dacht ik: ja, dat wordt het!’
‘Wij hebben geboft, andere ouders niet’
Met gezonde kinderen bof je maar
Ellen is zelf moeder. ‘Inmiddels zijn onze kinderen volwassen. Als je zelf gezonde kinderen hebt, realiseer je je maar al te goed hoe het ook anders kan. Wij hebben geboft. Andere ouders niet. Het is fijn om dan iets voor die kinderen te kunnen betekenen. Make-A-Wish stort heus niet in wanneer mijn donatie stopt, maar toch… ik denk dat alle beetjes helpen.’
Niet zomaar een fotoalbum
Ook de man van Ellen draagt zijn steentje bij. Hij is namelijk al jaren fotoboekvrijwilliger. ‘Hij fotografeert heel graag. Op een gegeven moment zag ik een advertentie waarin jullie fotoboekvrijwilligers zochten. Dat vond-ie wel wat. Hij stopt er best veel tijd in, want hij maakt er echt iets moois van, een persoonlijk verhaal. Is een kind bijvoorbeeld gek op dinosaurussen? Dan zit het boek vol dinosaurusplaatjes. Aan de hand van zijn boekjes kijk ik mee. Het is mooi om te zien wat een wensvervulling met de kinderen doet. En met de ouders. Echt onbetaalbaar. Van elk verhaal krijg ik weer kippenvel. Op de foto’s zie je pas echt de impact. Niet alleen van de wensvervulling zelf, maar van alles eromheen.’
Goed op de hoogte
Fijn dat je donateur wilt blijven. ‘Ja, zeker nu ik van dichtbij ervaar wat Make-A-Wish voor elkaar krijgt. Want wat mensen toch meemaken met die kleintjes, dat is niet niks. Dat een wens in vervulling gaat, maakt hun kind niet beter, maar is wél iets om positief aan terug te denken. Het maakt het ziek zijn draaglijker. Ik blijf ook omdat ik vind dat Make-A-Wish het geld goed besteedt. Jullie geven het niet aan domme dingen uit. Die overtuiging heb ik door wat ik lees op de website, in de nieuwsbrief en in het jaarverslag. Ja, ik ben goed geïnformeerd! Je wilt toch weten waar je geld naartoe gaat. Dus ik denk er niet over om te stoppen, ik kan geen beter goed doel bedenken.’