'Door zijn wilskracht is Dylan een voorbeeld geworden.
Ook al is hij er zelf niet meer.'
Dylan is afgelopen april overleden aan de gevolgen van kanker. In 2019 ging zijn liefste wens bij de politie in vervulling zij kunnen en willen hem niet vergeten. Met een naambord in de praktijkstraat van de academie in Den Haag (Ypenburg) geven zij hem een bijzonder eerbetoon.
'Tweemaal ziek geweest, stamceltherapie en altijd bezig met andere mensen. Dylan zou een goede politieagent zijn geweest.’
Danny over Dylan
Danny Steegers is de vader van wenskind Dylan. ‘Op 7 juli was de onthulling van de Dylan Steegerspassage. We wisten nog van niets toen Ibrahim ons uitnodigde naar Ypenburg te komen. Een eerbetoon aan Dylan, zei hij. En dan deze verrassing. Dat doet je wel wat, als gezin.’ ‘Eenmaal in ‘de Yp’ kregen we te horen dat Dylan enorme impact had gemaakt door te zijn wie hij was. Onze zoon was bijvoorbeeld altijd heel open en eerlijk, ook tijdens de wensvervulling. Dan zei hij gewoon: “die afdeling is saai”. Bovendien vonden de agenten en docenten het geweldig dat een kind van 12 al zo goed wist wat hij wilde worden.’
Zelfgemaakt bonnenboekje ‘Dylan wilde al van jongs af aan bij de politie. Hij was er altijd mee bezig. Op vakantie ging hij op de foto als hij een politieagent zag. Zeker in het buitenland. Toen hij 4 jaar oud was, verhuisden we naar een nieuwbouwwijk. Daar fietste hij dan rond op zijn driewieler. Mét zelfgemaakt bonnenboekje en een grote pet op zijn hoofd. Bekeuringen uitdelen wanneer mensen verkeerd parkeerden of op de stoep fietsten. En als hij er op zijn kleine fietsje te laat bij was, stopte hij de bon gewoon door de brievenbus. Terwijl zijn moeder en ik een heel ander beroep hebben. Die drive om agent te worden, had hij niet van ons.’ ‘Die wensdag was natuurlijk fantastisch. Dan komt er een witte limo voorrijden, mét politielogo. Onderweg werden we ‘aangehouden’ door een motoragent die ons verder begeleidde naar het politiebureau. Daar stond weer een dikke Audi A6. Zo eentje waar de politie mee rijdt. Of hij de rest van de rit in de Audi wilde? Nou, dat wilde Dylan wel. Op naar de ‘Yp’. Plankgas, door rood, zwaailichten aan, super! Wij in de limo reden daar snel achteraan. Een prachtige ervaring, wanneer mag je nou zo hard rijden?’ ‘Ibrahim ontving ons heel hartelijk. Het leek wel alsof ze elkaar al lang kenden. Hij vroeg Dylan “dus jij wilt agent worden? Dan ga ik je alles laten zien.” Het waterkanon, de meldkamer, de afdeling narcotica… Met als klap op de vuurpijl een geënsceneerde aanhouding met acteurs. Je had Dylan moeten zien. Hij liep de hele dag rond met een smile van oor tot oor. En wanneer je je kind ziet genieten, ben je als ouders ook gelukkig. Wat we die dag meemaakten, vond hij echt heel gaaf.’ ‘Toen hij in het ziekenhuis een stamceltransplantatie kreeg, mocht er niemand bij hem. We namen foto’s mee van alle goede dingen die Dylan had meegemaakt en hingen ze op voor zijn raam. Daar waren ook foto’s bij van de wensvervulling en van Ibrahim. Ook toen zag je weer die grote smile op zijn gezicht als hij erover vertelde aan de verpleegkundige. Alsof hij de dag weer helemaal beleefde.’ Voorbeeld ‘Voor ons betekende de wensvervulling ook veel. Vooral omdat het een dag was waarop Dylan zich niet ziek voelde. Hij kon genieten. En wij genoten met hem mee. Uiteindelijk is zijn politiewens zelfs onderdeel van ons leven geworden. Bij zijn graf staat onder meer een politieauto. Dingen die ons positief raken, ondanks het verdriet.’ ‘Nu voelen we de impact van de wensvervulling opnieuw, omdat andere mensen iets ondernemen om ons kind te eren. Ibrahim en zijn collega’s vertelden dat ze Dylan door zijn wilskracht als voorbeeld zien voor de studenten aan de academie. Ook al is hij er zelf niet meer. We kregen er kippenvel van. Het is mooi dat onze zoon wat van zijn eerlijkheid en puurheid heeft kunnen overbrengen. En dat in maar één dag. Hij was een echte superheld. Want wat hij heeft meegemaakt, is met geen pen te beschrijven. Tweemaal ziek geweest, stamceltherapie en nog steeds altijd bezig met andere mensen, met positieve dingen. Dylan zou een goede politieagent zijn geweest.’
Ibrahim over Dylan
Ibrahim Bakar Omar is docent op de Politieacademie waar Dylan tweemaal te gast is. In 2019, tijdens zijn wensvervulling in Den Haag. En later dat jaar in Lelystad tijdens de politiespecial voor het jubileum van Make-A-Wish. Indruk ‘Wat Danny zegt, klopt helemaal. Er gebeurde iets, toen Dylan bij ons binnenstapte. Wát precies, weet ik niet. En waarom hij, en niet een van de andere kinderen? Ik kan er de vinger niet op leggen, het was een gevoel. Hij was gewoon een hele bijzondere jongen. Die blik in zijn ogen. ‘Wat ben je toch een leuk ventje’, dacht ik nog. Eigenlijk doet niets wat ik nu zeg recht aan wat ik op dat moment voelde.’ ‘Dylan wilde naar de politie, zijn wat ik was. Wij doen ons werk soms een beetje op routine en dan wandelt er ineens een jongen binnen die ons heel stoer vindt. Hij zag ons als voorbeeld, maar het was andersom: voor ons was híj juist een voorbeeld. Op die manier heb ik hem dus ontvangen, in de ‘Yp’. Als een held die dingen meemaakt die ik hopelijk nooit zal meemaken. Hij maakte niet alleen indruk op mij, maar op de hele afdeling.’ Iets persoonlijks ‘Toen hij kwam te overlijden, mocht ik van zijn ouders langskomen om afscheid te nemen.’ Aan het begin van dit gesprek gaf Ibrahim al aan dat alleen al erover praten hem erg emotioneert. Dit is het moment dat het hem even te veel wordt. Even later praten we toch door. ‘Graag wilde ik bij het afscheid iets persoonlijks achterlaten. Aan zijn ouders stelde ik voor mijn politiepet mee te nemen. Zij vonden dat goed. En ze stelden mij in de gelegenheid de pet zelf aan Dylan te geven. Ondanks hun verdriet hadden ze toch nog ruimte om te denken aan die Ibrahim. Zij zijn zulke fijne mensen, hij had het niet van vreemden! De pet is later meegegaan in de kist.’ ‘Mijn team was op de hoogte van mijn betrokkenheid bij de familie. Kort na de begrafenis bedachten ze dat het misschien mooi zou zijn om Dylan te eren. Ook zij voelden gewoon dat hij heel speciaal was. Het idee de praktijkstraat naar hem te vernoemen, kwam echt vanuit mijn team. Ze deden het voor Dylan.' ‘Het naambordje heeft voor ons allemaal een andere betekenis. Voor mij betekent het dat Dylan daardoor nog een beetje bij ons is. Voor studenten staat het symbool voor doorzettingsvermogen, als ze dreigen af te haken. Er is een kind dat hier dolgraag had willen staan, dus pak je kans! En collega’s gebruiken het om studenten bewust te maken wat een geluk ze hebben, omdat zij hun doel wél kunnen bereiken. Namelijk politieagent worden.’