Ellen Heinink donateur sinds 2014
'Vreselijk als je niet buiten een balletje kunt trappen'
Make-A-Wish kan rekenen op een trouwe groep donateurs en giftgevers. We zijn ze dan ook enorm dankbaar voor hun steun. Ditmaal vertelt Ellen Heinink waarom ze doneert.
Sinds 2014? 'Dat is nog niet eens zo lang. Mijn man en ik switchen om de paar jaar van goede doelen, we steunen er meer.’ Ons gesprek vindt plaats op Koningsdag, tussen het halen van pakjes en taartjes door. Geen oranjetompouces? ‘Mijn man is morgen jarig en we verdelen vanwege de coronabeperkingen onze kinderen over twee dagen. Dan moet je wél taart in huis hebben!’
Alvast gefeliciteerd! Wat is voor u een reden om een goed doel te steunen? ‘We kiezen er bewust een aantal uit; het is belangrijk dat een goed doel iets voor kinderen betekent.’ Ellen wordt er helemaal week van als ze zich bedenkt dat een kind niet onbezorgd kan leven, niet buiten een balletje kan trappen. ‘Vreselijk toch? Ook voor de ouders moet het erg zijn. Ik heb zelf kinderen en kleinkinderen en als die iets hebben, vind ik het al moeilijk. Laat staan dat je elke dag die zorgen hebt.’ Gelukkig is haar familie nu kerngezond.
Hoe kwam u uit bij Make-A-Wish? Ellen vertelt dat ze Make-A-Wish in een tv-programma voorbij zag komen. ‘En ja, toen was ik om. Het is zo belangrijk wat jullie doen, en dan ook nog eens met vrijwilligers. Al die mensen die zich belangeloos voor anderen inzetten.’ Ze vertelt dat ze zich altijd eerst goed in een goed doel verdiept. ‘Ik zal nooit zomaar ja zeggen wanneer iemand voor de deur staat. Of meer geld geven als een stichting me vraagt om de donatie te verhogen. Per jaar trekken we er een bepaald bedrag voor uit, daar doen we het mee. Anders kunnen we het niet volhouden.’
Houdt u nog een beetje bij wat we doen? Ellen moet lachen. ‘Toegegeven: niet echt. Soms lees ik het Wish Magazine, als ik het niet te druk heb. Maar voor dit interview heb ik me wat ingelezen. Ik kan alleen maar waardering uitspreken voor jullie werk. Met een wensvervulling zijn jullie echt maanden bezig! Nu ben ik 73, maar dit had ik veertig jaar geleden moeten weten, dan was ik voor Make-A-Wish gaan werken.
'Ik kan alleen maar waardering uitspreken voor jullie werk.'
Ik doe namelijk al mijn hele leven vrijwilligerswerk.’ Het had gekund. Make-A-Wish bestaat in Nederland dertig jaar. We lachen erom. Ellen heeft een vol leven, vertelt ze.
U geniet van uw kinderen, kleinkinderen en… ‘Nou, ik ben daarnaast al vijftig jaar lid van een koor, zit ruim 49 jaar in een vrouwenvereniging (waarvan 29 jaar als voorzitter) en maak regelmatig tijd vrij voor ouderen. Zo ga ik eenmaal per jaar een week met deze groep op vakantie, want sommige hebben extra hulp nodig…’ Ellen is blij dat ze dit allemaal nog kan doen, ook al zijn de dingen wat ingewikkelder in deze coronatijd. We staan erbij stil dat dit ook voor de wensvervullingen geldt en dat veel wenskinderen nu moeten wachten. ‘Hoe erg moet dat zijn, terwijl ze die tijd misschien helemaal niet hebben! Gelukkig is het eind in zicht.’
U klinkt erg betrokken. Blijft u nog even? ‘Zeker, Make-A-Wish houden we wel wat langer vast. Jullie hebben een goede fraudeaanpak, dat weegt voor ons zwaar. Het gaat er vooral ook om hoe professioneel een stichting wordt geleid. Achter Make-A-Wish zit een goede organisatie.’
Laatste vraag. Heeft u zelf nog iets te wensen? Ellen reageert direct: ‘O nee, ik heb alles. Gezondheid, een lieve man, lieve kinderen en kleinkinderen… De afgelopen jaren hebben we best veel meegemaakt binnen ons gezin en gelukkig is alles weer goed. Dan ben je toch alleen maar blij? En als corona voorbij is, kunnen ze weer elke vrijdag aan tafel aanschuiven.’ Dus tóch een wens. ‘Ha, ja. Dan mag ik mijn kinderen en kleinkinderen weer knuffelen, dat mis ik het meeste.’