Vrijwilliger Vera van de Rijt viert haar 30-jarige jubileum in stijl. En is nog lang niet van plan om weg te gaan!
'Van deze kinderen heb ik veel geleerd en leer ik nog steeds.'
Vera van de Rijt is vrijwilligerscoach wenshalen. Op 5 november vierden we dat ze al dertig jaar als vrijwilligster is verbonden aan Make-A-Wish. Bijna net zo lang als wij bestaan. We wilden haar jubileum niet zomaar laten voorbijgaan en stuurden haar op Wish Journey.
"Ik ben hier dagelijks mee bezig. Maar nu heb ik de impact zelf kunnen voelen. Een collega zei: 'Het enige verschil is dat jij niet ziek hoeft te zijn om dit te ervaren'. Voor mij waren die woorden het moment dat ik dacht: “Doe nog maar vijf jaar”. Ik ben weliswaar al 69. Maar door me open te stellen voor de ontwikkelingen van jongeren en de dingen waar ze tegenaan lopen, kan ik nog lang mee.
Dertig jaar in een notendop Op 5 november kwam er een einde aan de Wish Journey van Vera die al een paar weken was ingezet. Met kaarten, opdrachten en hints wist het geheime feestcomité de spanning er goed in te houden. Vera had echt geen idee wat haar die dag te wachten stond! De ingrediënten voor deze rasechte Brabantse: VIP-service in een limo, eigengemaakte taart, lunch, naar Hilversum voor een borrel met speeches en cadeautjes… En als klap op de vuurpijl een meet & greet met Stef Bos die speciaal voor haar twee nummers zong. Zo doen we dat, als je hier dertig jaar werkt! Vera had zelf ook stiekem een toespraak voorbereid die ze tijdens de borrel voorlas aan haar aanwezige collega’s, vrienden en familie.
Vorige week was ik bij de kapper. Zij vroeg: 'Ken je me nog? De moeder van Joël.'
Haar lieve, alles omvattende verhaal verdient het om te delen met een breder publiek. Hier komt-ie: Vorige week was ik bij de kapper. Zij vroeg: 'Ken je me nog? De moeder van Joël'. Ja. Toen kwamen alle beelden weer terug van veertien jaar geleden. Moeder vertelde dat ze onlangs nog het filmpje hebben bekeken van de dag van de wensvervulling. Joël is vrij snel na de wensvervulling overleden. Toen dacht ik weer: 'Wát een impact maakt Make-A-Wish toch op het kind en het gezin'. Op de korte en lange termijn. Dertig jaar bij Make-A-Wish. Ik ben begonnen toen het kantoor nog in Voorhout was. Vrijwilligers waren op twee handen te tellen, wenskinderen idem dito. De organisatie werd groter, professioneler. In die dertig jaar heb ik veel organisatievormen meegemaakt, nieuwe directies, nieuwe werkwijzen. Maar één ding stond en staat bij mij centraal, het halen van de wensen. En daar is in de basis nooit iets aan veranderd. In deze dertig jaar had ik verschillende functies buiten het wenshalen. Regio coördinator, voorzitter wenshaalcommissie en nu coach wenshalen. Fantastisch om nieuwe mensen de functie van wenshaler eigen te maken. Ik zeg vaak tegen de aspiranten: ”Als vrijwilliger krijgen we veel verantwoordelijkheid op onze schouder, maar we worden ook goed gefaciliteerd”. Door de fantastische collega’s op kantoor. De grootste verandering vond ik wel de omslag naar de Wish Journey, zo’n drie jaar geleden. Een totaal andere benadering van de wenskinderen; een journey die begint bij het wenshalen en in een aantal stappen naar de wensvervulling leidt. Onze wensvervullers zijn heel creatief geworden in het vinden van nieuwe elementen die ze eraan toevoegen. Met als doel magische momenten te creëren en het hele gezin te betrekken. Zónder de verrassing te verklappen. Nu we drie jaar verder zijn, zien we de positieve effecten ervan. Het is belangrijk dat we die ervaringen ook goed uitwisselen binnen de teams; er zitten me toch een ideeën in het land!
Vaak vragen mensen mij: 'Hoe houd je het vol?'. Van jongs af aan wilde ik mij inzetten voor kwetsbare kinderen. Beroepsmatig, en ook als vrijwilliger.
'Een traan of emotie horen erbij. Pas als ik niets meer zou voelen, dan zou dat het moment zijn om te stoppen.'
Voordat ik hier begon, had ik er lang over nagedacht. En het is een geweldige keuze geweest. Ik heb gelukkig de gave gekregen om steeds de balans te kunnen bewaren. Want het is en blijft vrijwilligerswerk met rauwe kanten en tegelijk heel veel onvergetelijke momenten. Wanneer je in een gezin bent dat het heel moeilijk heeft, lukt het me goed om met ze mee te voelen. Zonder me te veel te laten meeslepen door emoties. Tegen vrijwilligers zeg ik wel eens: “Een zakdoek pakken is niet erg, houd alleen de balans in de gaten”. Daar gaat het om. Thuis kan ik altijd mijn verhaal kwijt bij mijn vriend en dat is het belangrijkste. Dus zorg dat je een goed thuisfront hebt, of een maatje binnen het team. En zet indien nodig een stap terug. Een traan of emotie horen erbij. Pas als ik niets meer zou voelen, dan zou dat het moment zijn om te stoppen. Tot dusverre heb ik altijd geweldige kinderen en gezinnen mogen ontmoeten. Uiteindelijk mag je toch maar binnenkomen in een gezin waar iets ingrijpends gebeurt, een intiem moment binnen het gezin. Ik denk aan Willem, mijn eerste wenskind. Een jongen van veertien die nog een stukje op zijn gitaar speelde toen ik wegging. Aan Nick die Ruud van Nistelrooy wilde ontmoeten. Ruud speelde toen bij Real Madrid. Het gezin had begeleiding nodig en ik mocht mee. Nick stond na de wedstrijd toch maar mooi op het heilige gras met zijn idool. Ik denk ook aan Daan die met de meest onbekende beste gitarist van Nederland, Cok van Vuuren, mocht spelen in zijn nieuwe outfit. Een leren jasje. Aan Marijn die zijn boek mocht schrijven en aan Jenifer die de dag na het wensbezoek appte: 'Als je weinig positiefs ziet, is dit heel mooi en fijn…' Aan Masse, drie jaar oud, die zijn eigen dierenorkest heeft gedirigeerd. Aan de mooie eenvoudige wensen van het mannetje dat zo graag frietjes wilde eten in een AC restaurant, of van kinderen die iets willen doen voor hun klas/hun omgeving om ze te bedanken dat ze zo lief waren tijdens het ziekzijn. Van deze kinderen heb ik veel geleerd en leer ik nog steeds. Je leert te relativeren, je leert van hun moed en doorzettingsvermogen, hun kracht. Het zijn kanjers. Hier doe ik het dus voor. Dit werk doe je niet alleen. Ik denk dan aan ons team Den Bosch. Een superteam dat altijd voor elkaar klaarstaat. Het groepje coaches, mijn maatjes, op dezelfde golflengte, kwaliteit garanderen en kritisch. De oud-collega’s. En mijn vriend en alle andere mensen bij wie ik privé mijn verhaal kwijt kan. Daarom wil ik nog lang mijn bijdrage geven. Ik heb er echt nog niet genoeg van. Denk je erover na om vrijwilliger te worden? Loop dan eens met me mee en kom luisteren naar mijn verhalen. Want woorden alleen dekken de lading niet van ons mooie werk. En van wat je kunt betekenen voor een ziek kind, en voor jezelf natuurlijk. We worden er allemaal rijker van, echt!"
Ook vrijwilliger worden?
Wij willen graag nóg meer ernstig zieke kinderen kracht geven. Daarom zijn wij op zoek naar mensen met talent en passie. Met persoonlijke betrokkenheid bij onze doelgroep. En de drive om het onmogelijke onvergetelijk te maken. Interesse? Bekijk snel de openstaande vacatures.