'Je blijft altijd dat gezicht van Make-A-Wish'

Elma van de Wijngaard is Wensvervuller voor een Dag, sinds afgelopen voorjaar een nieuw fenomeen bij Make-A-Wish. Volgens Elma ‘een waanzinnig goed plan’. Een mooi gesprek over haar drijfveren en grote hart voor kinderen.

'Het dankjewel-gevoel in de ogen van een kind was altijd mijn wens'

Het leven van Elma van de Wijngaard is er een vol dynamiek. Werk, gezin, gospelkoor, naastenliefde, het vecht om voorrang in haar overvolle agenda. Na ruim acht jaar vrijwilliger te zijn geweest bij Make-A-Wish (van 2010 tot en met 2018) besloot ze uit tijdgebrek te stoppen, maar: ‘Ik miste het meteen. Ik miste de impact die een wensvervulling op een kind heeft, maar ook op mezelf had. Het gaf altijd zo’n voldoening de sterretjes in de ogen van de kinderen te zien.’

Door een vriendin was ze in 2010 getipt: is dat niks voor jou, werken voor Make-A-Wish als vrijwilliger? Elma: ‘Ik dacht: o, dat bestaat? Ik las de vacature die er toen was en wist: dat is één op één iets voor mij! Ik houd van mensen verrassen, plannen, regelen, creatief zijn en ter plekke zien wat een impact dat allemaal heeft. Bovenal heb ik een groot hart voor kinderen, ik ben niet voor niets ooit begonnen aan een opleiding voor kleuterjuf. En zet mij ergens voor een klas en ik ga los.’

Ze leerde zichzelf aan niet te verdiepen in de ziekte die de wenskinderen hadden, zodat ze zich totaal kon focussen op het welslagen van de dag, het plezier. ‘Ik heb onafgebroken genoten van al die kinderen die met open mond van verbazing van de ene verrassing in de andere vielen. De zon in hun ogen, daar ging het mij om. Ook bij ouders, broertjes, zusjes, de dankbaarheid dat ze even konden genieten in een nare tijd; dat is goud waard. Het dankjewel-gevoel in de ogen van een kind was altijd mijn wens.’

'Ik stapte die limo uit en was meteen weer die wensvervuller'

Drie jaar lang moest ze het missen, totdat ze hoorde van een nieuw plan van Make-A-Wish: de WVED, oftewel: Wensvervuller voor een Dag. ‘Een job waarbij je veel minder dan als vrijwilliger vooraf al het nodige van A tot Z hoeft te organiseren. Gezien mijn volle agenda werkt dat heel goed voor mij. Zo kan ik steeds beslissen of ik Make-A-Wish in mijn leven kan schuiven.’

Inmiddels heeft ze één wens gedraaid, zoals ze dat zelf noemt, ‘waarbij ik erachter kwam dat alles gewoon weer als vanouds verder ging. Dan merk je toch wel dat je al acht jaar ervaring hebt. Ik stapte die limo uit en was meteen weer die wensvervuller. Heerlijk om zo’n dag het kind helemaal centraal te zetten.’

'Kinderen zijn goudeerlijk en open, die geven het wel aan hoe jij als wensvervuller alles in beweging kunt zetten'

Voor Elma is het een natuurlijk iets, mensen helpen. ‘Ik ben opgegroeid in een christelijke omgeving, ook mijn ouders hielpen altijd al andere mensen. Dat zit er ingebakken, het voelt goed. Daarbij is het belangrijk om de talenten die je hebt gekregen in te zetten. Zo’n dag goed laten verlopen is echt wel een kunst.

Want al die kinderen moet je aanvoelen: wat willen ze echt? Wat kan het kind, wat wil het? Ik zie van alles in die ogen en spring daarop in. Vaak moet je heel snel beslissingen nemen om het kind volop te laten genieten.’ Ze lacht: ‘Maar nu heb ik dus één dag gedraaid als WVED en merk ik meteen dat het me meer energie geeft dan dat het me energie kost. Ik heb naar kantoor gebeld: “Plan mij maar meer in.” Ik zou er zo twee per week willen doen.’

Ter overweging geeft ze wel mee: ‘Ik denk dat het belangrijk is dat er altijd iemand met ervaring bij is. Mij maak je met al die jaren als vrijwilliger in mijn rugzak niet zo snel in de war, maar het is wel echt een heel belangrijke taak, WVED te zijn. Wat mij altijd weer raakt, is dat je voor de kinderen en de gezinnen voor altijd ‘dat gezicht van Make-A-Wish’ blijft. Zelfs als je iemand jaren later tegenkomt zeggen ze meteen: ‘O ja! U bent Make-A-Wish!’ Daarom moet je van jezelf goed weten dat je je kunt verdiepen in een kind, je goed kunt verplaatsen in de situatie en mee kunt bewegen op zo’n dag zelf. Ieder kind is uniek en iedere leeftijd vraagt een andere benadering.’

Hoe pakt Elma dat dan aan? ‘Als ze heel klein zijn, ga ik altijd op mijn knieën zitten, zodat we op dezelfde hoogte communiceren. Ik zeg altijd: “We gaan vandaag alleen maar leuke dingen doen en ik ga je daar bij helpen.” Daar draait het om, het is niet mijn show, het is de dag van het kind. Ik stel daarom veel gevoelsvragen tijdens zo’n dag: heb je er zin in, hoe voel je je vandaag? Open vragen dus. Veel kinderen kijken dan verwachtingsvol naar je op: wie ben jij, wat gaan we doen? En dan neem je ze mee in het verhaal van de dag. Waarbij je hun taal spreekt, waarbij het ene kind wat geslotener is dan de ander en dan moet je dus iets meer met ze spelen, even kietelen, even ontspannen. Kinderen zijn goudeerlijk en open, die geven het wel aan hoe jij als WVED alles in beweging kunt zetten.’

Vol vuur praat ze, vol mooie herinneringen zit ze, want die maakt ze, samen met de kinderen. ‘Ik ben meer van de stoere wensen, maar ik ben ook een keer hofdame geweest bij een prinsessenwens. Nou, dat vond ik wel wat. Ik maak graag grapjes, doe het liefst zo gek mogelijk, ga er soms helemaal in op. Als het kind maar voelt: deze dag doen wij samen. En de rest van het gezin maar genoeg aandacht krijgt. Zodat iedereen dat typische Make-A-Wish gevoel heeft en de impact voelt. Het is hun Wish Journey!’